“Zoals de sfinx herrijst uit destructie zo vernieuwt het levende zich doorheen materieloosheid, mens tussen het zijnde en het niet zijnde.” – Tess Deleu
Een schilderij is nooit af, het is de momentopname tussen communicerende entiteiten die beide drager van hun eigen wereld zijn; vreemdelingen voor mekaar.
“Als ‘wemoed’ me vervult, ween ik bloed, blauwbloed waarmee ik stilte schilder, koester bloed, verlang naar bloedend bloed verlossend, bloedend verlangen, Weet me gerand geronnen warmte gestolde kleverigheid. dorst naar bloed en walg groot in het beheersen” – Tess Deleu