“Als ‘wemoed’ me vervult, ween ik bloed, blauwbloed waarmee ik stilte schilder, koester bloed, verlang naar bloedend bloed verlossend, bloedend verlangen, Weet me gerand geronnen warmte gestolde kleverigheid. dorst naar bloed en walg groot in het beheersen” – Tess Deleu
“Zoals de sfinx herrijst uit destructie zo vernieuwt het levende zich doorheen materieloosheid, mens tussen het zijnde en het niet zijnde.” – Tess Deleu